Белорусский народный календарь (Народны каляндар беларусаў)
МІНІСТЭРСТВА АДУКАЦЫІ РЭСПУБЛІКІ БЕЛАРУСЬ
БЕЛОРУСКІ НАЦЫЯНАЛЬНЫ ТЭХНІЧНЫ УНІВЕРСІТЭТ
Кафедра: “Гісторыi, сусветнай і айчыннай культуры”.
РЭФЕРАТ
на тэму: “Народны каляндар беларусаў”.
Выканала: Крупенько Ю.У.
2 курс
Мінск, 2002 г.
План.
1. Фарміраванне і эвалюцыя беларускага каляндара. Сувязь элементаў
паганскай і хрысціянскай абраднасці.
2. Беларускія каляндарныя святы: зімовыя, вясновыя, летнія і восеньскія.
“Каб зразумець
сябе сапраўдным чалавекам, уявiць
прыналежнасць да свайго роднага, беларускага, сла-
вянскага,
зразумець свае месца ў сусвеце, неабход-
на вывучаць народныя каштоўнасцi, тое, што стагод-
дзямi стваралi,
выкарыстоўвалi захоўвалi нашы
продкi ”.
I. В. Казакова
У кожнага народа спрадвеку веўся свой каляндар, у якiм з пакалення ў
пакаленне перадавалiся мудрасць, веды, вопыт жыццевых назiранняў. Мелi такi
каляндар i беларусы. Багацейшы духоўны свет нашых продкаў, iх надзвычайны
талент, яскравая фантазiя, гумар адбiлiся ў абрадах i звычаях, гульнях i
песнях, прыкметах i павер’ях. Беларускi працаўнiк прымаў у памяцi шматлiкiя
парады i забароны, выказаныя вобразным словам. Ен добра ведаў, калi можна
весялiцца, а калi ўстрымлiвацца ад забаў, калi можна брацца за тую цi iншую
працу, а калi наадварот, адкласцi яе, каб не нашкодзiць сабе i блiзкiм.
Каляндар ахоплiвае дзень за днем увесь год, змяшчае ў сабе шматлiкiя
абрады, звычаi, прыкметы, павер’i, прыказкi. Шматвякавы вопыт назапашаны
многiмi пакаленнямi папярэднiкаў, быў для земляроба азбукай i граматыкай
усяго яго жыцця. Перададзены ў спадчыну, ен дапамагаў арыентавацца ў з’явах
прыроды, ад якiх нярэдка залежаў ураджай – крынiца iснавання селянiна, усей
яго сям’i.
Асобныя днi года i нават цэлыя перыяды ўстрымалiся селянiнам як
сваеасаблiвы паказчык для прыняцця тых цi iншых мер у гаспадарчых справах.
Многiя з гэтых дзен акружалiся магiчнай таямнiчасцю, шэрагам патрабаванняў,
парушэнне якiх, ва ўяўленнi сялян, магло прынесцi шмат шкоды. Таму так
трывала ўрасталi ў свядомасць людзей карэннi розных прыкмет, вераваняў i
прымхаў.
Кожны дзень года ў хрысцiянскiм календары (як праваслаўным, так i
каталiцкiм), быў запоўнены iменамi святых, прарокаў, апосталаў, пакутнiкаў.
Не ўсе яны, зразумела, адзначалiся ў будзенным жыццi роўнай ўвагай. Адны
даты праходзiлi зусiм непрыкметна; з другiмi звязаны пасобныя павер’i ,
парады выконваць цi, наадварот, не выконваць тую цi iншую працу; трэцiя
шанавалiся як вялiкiя святы i былi акружаны абавязковымi ўрачыстымi
абрадамi.
Беларускi народны каляндар раскрывае перад намi складаны светапогляд
беларускага селянiна, яго глыбокае веданне прыроды i любоў да яе,
цягавiтасць да працы, дэманструе багатыя творчыя здольнасцi, невычэрпную
фантазiю, палет дапытлiвай думкi.
Слова “каляндар” паходзiць ад старажытнарымскага “календы”
(“calendae”), што азначала: першыя чыслы кожнага месяца (днi маладзiка).
Найменне адпавядае i слову “каляндарыум” – кнiга, куды запiсвалiся даўгi,
працэнты па якiх патрэбна было плацiць, i маладзiковыя днi.
Месяцавыя (“лунныя”) меры часу – найстаражэйшыя. Лiк часу толькi па
звароту Месяца, што iснаваў у першабытным грамадстве, называўся месяцавым
каляндаром. Дагэтуль захавалася ў побыце сялян завядзенка пачатак розных
работ суадносiць з пэўнымi квадратамi Месяца: маладзiк, веташок, падпоўня,
поўня, зыход i г.д. Развiцце земляробства, жывелагадоўлi прывяло
першабытнага чалавека да карыстання i большымi храналагiчнымi мерамi:
сезонамi, гадамi. Так з’явiлiся ў старажытным свеце сонечна i сонечна-
месяцавы каляндары. Апошнi ўжо змяшчаў некалькi месяцавых параў (прыблiзна
12,4). Праз шэраг гадоў дадавалi цэлую месяцавую пару, каб прыблiзiць
месяцавы год да сонечнага.
Чалавецтва на працягу свайго iснавання ўдасканальвала меры часу, каб
каляндар лепш адпавядаў астранамiчнамў году. У 46 годзе да н.э. у
Старажытным Рыме, дзе дзейнiчаў складаны i нязручны сонечна-месяцавы
каляндар, праслаўлены палкаводзец i ўладар Гай Юлiй Цэзар здейснiў рэформу
ў летазлiчэннi. Згодна новаўвядзенню, Новы год пачалi святкаваць з 1
студзеня, а працягласць года стала раўняцца 365,25 сутак. Але ж суткi
бываюць толькi поўнымi, таму ў яго сiстэме тры гады былi на 365 сутак, а
чацверты – 366. Дзеля ўшанавання такой важнай падзеi сiстэма летазлiчэння
пачала называцца юлiянскай, а месяц нараджэння Цэзара – юлiўсам.
У 324 г. Рымскi iмператар Канстанцiн абвясцiў хрысцiянства дзяржаўнай
рэлiгiяй. А на настўпны год ен сабраў у Нiкеi царкоўны сабор, на якiм было
вырашана святкаваць дату ўваскрэсення Хрыста ў перыяд памiж 22 сакавiка i
25 красавiка. Есць меркаваннi хранiстаў, што Iсус Хрыстос быў распяты на
крыжы 23 красавiка, а ўваскрос 25 сакавiка. У сувязi з гэтым дата
святкавання Вялiкадня вызначаецца наступным чынам: гэта павiнна быць першая
нядзеля пасля першай поўнi (фаза месяца), якая надыходзiць пасля дня
веснавога раўнадзенства.
Новую рэформу календара правеў папа рымскi Грыгорый ХШ на аснове
праекта iтальянскага доктара i матэматыка Луiджы Лiпiе. Вядома, што
аналагiчную структуру календара яшчэ ў 1560 г. распрацаваў астраном Петрус
Пiтат. Справа ў тым, што юлiянскi каляндар страцiў за некалькi стагоддзяў
10 дзен i дату святкавання веснавога раўнадзенства не адпавядала
астранамiчнаму календару. Папа Грыгорый ХШ прапанаваў новую сiстэму, у якой
улiчвалася гэта папраўка. Новае летазлiчэнне было распачата ў кастрычнiку
1582 г. (замест 5 кастрычнiка адразу перайшлi да 14) i атрымалi назву
грыгарыянскай.
Вядома, што ў 1054 г. хрысцiянства падзялялася на дзве канфесii:
праваслаўе, якое прытрымлiвалася юлiянскай сiстэмы (або старога стылю), i
каталiцызм, якi прытрымлiваўся новага стылю (або грыгарыянскай сiстэмы).
Практычна ўсе каталiцкiя краiны Заходняй Еўропы адразу ж перайшлi на
грыгарыянскую сiстэму ўпарадкавання часу. Праваслаўе, якое панавала ў
краiнах Усходняй Еўропы, упарта трымалася старой традыцыi. I толькi ў 1918
г. 24 студзеня саўнарком РСФСР прыняў Дэкрэт аб увядзеннi
заходнееўрапейскага календара. Пастанова прымушала адразу пасля 31 студзеня
лiчыць не 1, а 14 лютага.
Якi каляндар iснаваў у беларусаў? Як сведчаць археалагiчныя знаходкi,
усходнiя славяне мелi рэчыйныя календары – на iх язычнiкi ўмоўнымi знакамi
абазначалi днi свят i iгрышчаў, земляробчых работ. Акадэмiк Б.А. Рыбакоў
налiчвае каля дзесятка сасудаў II – IV вякоў, па якiх раней “чтааху
(считали) i гатааху (гадали)”. Спецыяльнага даследвання на матэрыяле
беларускiх знаходак пакуль невядома. Акрамя гэтага, усходнеславянскiя
народы карысталiся драўлянымi брускамi даўжыней 30 – 50 сантыметраў з
трыма, чатырма цi шасцю гранямi, дзе рабiлiся спецыяльныя розныя календары,
вырабленные памiж XII i XVIII стагоддзямi.
Калi ж адзначаўся Новы год у Беларусi? Земляробчыя светкаваннi Новага
года вядомы вясной, летам, восенню i зiмой. Такi дзень звычайна
прыстасоўваўся да адпаведнага становiшча на небе свяцiлаў: сонца, месяца,
магчыма нават, i асобных зорак. Часцей гэта было “пасля поўнi, веташам”, як
гаварылi ў народзе, у першы маладзiк пасля веснавога раўнадзенства (20 -21
сакавiка), летняга сонцастаяння (21 -22 чэрвеня), асенняга раўнадзенства
(22 – 23 верасня) i зiмовага сонцастаяння (21 -22 снежня).
У народным календары блiжэй да названых дзен стаяць i адпавядаюць
навагодняй традыцыi наступныя святы: вясною – Вялiкдзень, Пасха (нядзеля ў
перыяд з 4 красавiка па 8 мая / ст. ст. з 22 сакавiка па 25 красавiка);
Збор, Iзбор (нядзеля першага тыдня пасля
Масленiцы); Аўдоцця Вясноўка (14 сакавiка / 1 сакавiка, першы дзень вясны);
Казiмiр у католiкаў (4 сакавiка), Благавешчанне, Звеставанне (7 красавiка /
25 сакавiка, свята прылету бусла, абрад “гукання вясны”); i iнш.
Летам – Купалле (раней подчас сонцастаяння, затым у адных рэгiенах 23
чэрвеня, у другiх 6 лiпеня).
Восенню – Багач, Багатнiк, Багатуха, Другая Прачыстая, Другая спажа
(21 верасня / 8 верасня, старажытнае свята заканчэння ўборкi зерневых);
Сямен, на якiх выконвалi абрад “жанiцьбы комiна”(14 верасня / 1 верасня).
Зiмою – Каляды (з 7 па 18 студзеня); Каляды ў беларусаў-католiкаў (з
25 снежня па 5 студзеня); варвары (17 снежня / 4 снежня).
Старажытныя славяне, якiя карысталiся “паганскiмi” мерамi часу, у тым
лiку i сонечна-месяцавым календаром, з прыняццем хрысцiянства прынялi
юлiянскае летазлiчэнне па вiзантыйскаму ўзору, але Новы год пачыналi не з 1
студзеня, як у Рыме, а па сваей старажытнай традыцыi – вясною, 1 сакавiка.
Пра гэта яскрава сведчаць валачобныя песнi:
“…Да ў тым крэсле сам Бог сядзiць,
Каля бога ўсе святыя
Шахуюцца, рахуюцца,
Каму ўперад на работку
выходзяць.
Аўдахея, первая святца, -
Вясна ў сходзе…”
(Iлукстэнскi павет;
Сахараў,
1940)
У iншых вырыянтах валачобных песень у якасцi першага свята года
выступаюць розныя, блiзкiя да веснавога раўнадзенства:
Святыя Саракi напярод пайшлi…
(Вiцебская
губерня;
Шэйн, 1887)
Благавешчанька,
Перша святка
Жытцо рушыць…
(Дзiсенскi павет;
Чэрны,
1895)
…Перша святца i чым заняцца.
Казiмiрка – дроўцы сячы…
(Мiерскi раен;
1970)
Перша святца – новае летца
Святы Яня, боскi зданя,
Узяў кмочы залатыя, адамкнуў зямлю, пусцiў расу…
(Браслаўскi раен; 1963)
А святы Барыс – ен у бога
павыш,
Ен канi пасе ў зяленых лугах
(Шырма, 1962).
Гэтыя прыклады адлюстроўваюць шматварыянтнасць язычнiцкага
светаўспрымання, iмкненне прыстасаваць сваю веру да новай. У “валачобным
календары” прадстаўлены ў якасцi Новага года i святы, час правядзення якiх
залежыць ад становiшча нябесных свяцiл.
Первага свята – святога Вялiкдзень,
Свят Вялiкдзень з красным яечкам…
(Шэйн, 1874)
Святы Iзбор
Упярод ступiць,
Зiмку зрадзiць,
Сошку ладзiць.
(Мiерскi
раен, 1972)
Адначасова з варыянтамi валачобных песень, у якiх на першае месца
ставiлiся вясновыя днi, бытавала i значная частка iх, дзе ўпамiналася
зiмовае свята Ражаство:
Свято Ражаство
Упярод пашло
Новы гадок
Павеў радок
(Лепльскi раен, 1976)
Гiсторыя змен у каляндары, звязаны з перанясеннем святкавання Новага
года, не простая. Рэформы натыкалiся на супрацiўленне народа, якi даражыў
традыцыямi мiнулага i не прымаў душой новаўвядзеннi. Адчуваецца, што
мацнейшыя веснавыя i зiмовыя традыцыi, якiя пусцiлi глыбокiя каранi ў
свядомасцi народа, не далi развiцца новай рэлiгiйнай абраднасцi ў сялянскiм
побыце. Тая частка Беларусi. Што была ў федэратыўным саюзе з Польшай, у
1582 годзе перайшла на грыгарыянскi стыль. Нечаканы пераход прынес шмат
блытанiны i нават гора.
9 студзеня 1584 года ў Вялiкiм княстве Лiтоўскiм выйшла спецыяльная
грамата, што прадпiсвала адзначаць святы ў новым стылi. Прынцыпова доўга
карысталася старым календаром унiяцтва. У 1596 годзе пачынальнiкi ўнii
Iпацiй Пацей i Кiрыла Тарлецкi зрабiлi спробу пераводу на новы стыль, але
яна была няўдалай. У сваю чаргу сiнод Рэчы Паспалiтай сваiмi актамi
неаднаразова прадпiсваў меры пакарання тых, хто выкарыстоўваў стары стыль.
А царскiя ўлады ў далучаных беларускiх землях устанаўлiвалi стары юлiянскi
каляндар i жорстка распраўлялiся з унiятамi. Цяпер беларускiя ўнiяты
прыстасоўваюць свой каляндар да сучаснага летазлiчэння (грыгарыянскага
стылю), а ўкраiнскiя карытаюцца старым.
Унiяцкi каляндар добра захоўваецца ў беларускай вуснай народнай
творчасцi. Ен адлюстрованы ў народных прыказках, паданнях, песнях. Больш
таго, можна мераваць, што ўнiяцкае асяроддзе з яго талерантнасцю, сувязю з
народам, роднай мовай магло творча i дзейсна спрыяць у XVI – XVII
стагоддзях як з’яўленню новых вусных твораў, так i развiццю многiх жанраў
фальклору. Асаблiва гэта адносiцца да “каляндарных” жанраў: прыказак,
павер’яў, паданнях, валачобных песень i iнш.
Народная памяць любоўна зберагае як нядаўнiя, так i старажытныя
вераваннi сваiх продкаў.
Яшчэ да рэвалюцыi неаднаразова ставiлася пытанне аб рэформе
календара, бо ен не быў дастаткова дакладны, у параўнаннi з астранамiчным
разыходзiўся на некалькi сутак. У 1918 годзе дэкрэтам Саўнаркома краiны
перайшла на грыгарыянскi каляндар. Згодна дэкрэту, датаю, што iшла за 31
студзеня, у тым годзе стала не 1, а 14 лютага. Прысвяткi i святы народнага
календара на Беларусi сярод праваслаўных замацавалiся па старым стылi, а
сярод католiкаў – па новым. Таму афiцыйны грамадзянскi Новы год адзначаецца
па новым – 31 снежня, а на большай тэрыторыi Беларусi Каляды – з 7 па 19
снежня.
Першыя звесткi аб календары знаходзяцца ў “Астрамiравым евангеллi”
(1056 - 1057).
Лiчыцца, што першы беларускi каляндар выдадзены ў 1587 годзе, аб чым
засведчылi вiленскiя беларускiя календары 20 – 30-ых гадоў нашага
стагоддзя. Магчыма, маецца на ўвазе “Календаръ римски новы”, выпушчаны ў
згаданым годзе Герасiмам Сматрыцкiм у Астрозе, цi што-небудзь iншае. Але,
як вядома, яшчэ ў 1522 годзе ў беларусаў iснавала “Малая падарожная кнiжка”
– каляндар, “выложенный из греческого на русский язык доктором Франциском с
Полоцка”. У гэтым друкаваным усходнеславянскiм царкоўна-астранамiчным
календары, разлiчанным на 1523 – 1543 гады, побач з грыгарыянскiм
летазлiчэннем дадзена i юлiянскае. Змешчаны “Псалтыр”, “Часаслоў”,
некалькi канонаў, “Шасцiдневец”, “Саборнiк”, куды ўвайшлi “Святцы” i
“Пасхалiя”. У “Малой падарожнай кнiжцы” славуты Скарына для сваiх землякоў
на роднай беларускай мове тлумачыў асновы пазнання летазлiчэння.
Хрысцiянскi каляндар адлюстрованы на многiх гравюрах скарынаўскiх
выданняў.
Новы этап у гiсторыi беларускага народнага календара звязаны з
падзвiжнiцкай дзейнасцю фалькларыстаў i этнографаў А.
Багдановiча, I. Бермана, Е. Раманава,
Я. Чачата, Ф.Карскага, М. Нiкiфароўскага i iнш. Яны сабралi багаты
матэрыял, якi адлюстроўвае шматграннае духоўнае жыцце беларускага народа ў
прыказках, прыкметах, песнях, абрадах, паданнях, гульнях, святах.
Да рэвалюцыi Беларускiя календары з рознымi патрэбнымi звесткамi
друкавалiся ў Варшаве, Кракаве, Маскве, Петраградзе, Бярэсцi, Вiльнi,
Гомелi, Гродне, Магiлеве, Менску, Полацку i iнш. Аднак сталую традыцыю iх
выпуска па сутнасцi сфармiравалi выдаўцы “Нашай нiвы”. Першы выйшаў на
1910 год у друкарнi Марцiна Кухты ў Вiльнi. Аўтары iкнулiся, каб гэтыя
невялiкiя кнiжачкi сталiся карыснымi i неабходнымi асноўнаму чытачу –
селянiну. Каляндар падаваўся па месяцах у трох разделах: праваслаўным,
рымска-каталiцкiм, грэка-каталiцкiм (унiяцкiм) i адпаведна на трох мовах –
царкоўнаславянскай, польскай i беларускай. Ва ўнiяцкай частцы назвы свят i
прысвяткаў траплялiся прастамоўныя, у канцы змяшчалi некаторыя прыказкi:
Вялiкдзень (Пасха); Ражаство св. Iвана Хрысцiцеля (Рождество Iоанна
Предтечи), i iнш. Хаця i каротка, але быў прадстаўлены яўрэйскi каляндар,
што сведчыла аб дэмакратычнасцi i верацярпiмасцi ўкладальнiкаў.
У календары змешчаны розныя цiкавыя i карысныя матэрыялы – змены фаз
Месяца, надвор’е, даты кiрмашоў на Беларусi i iнш. Акрамя таго, друкавалiся
творы пiсьменнiкаў, фальклорныя матэрыялы, асвятлялiся палiтычныя i
эканамiчныя пытаннi.
Прыблiзна па такому прынцыпу створаны наступныя выданнi: “Беларускi
календар на 1917 год”, “Беларускi гаспадарчы календар на 1926 год”,
“Беларускi гаспадарчы календар на 1930 год” i iнш.
На станаўленне і развіццё беларускай традыцыйнай абраднасці на працягу
апошняга тысячагоддзя аказалі значны ўплыў розныя рэлігійныя веравучэнні,
якія, умацоўваючы свае пазіцыі ў нашым краі, нярэдка імкнуліся абвергнуць
спрадвечныя мясцовыя абрады, звычаі, вераванні і г. д., падмяняючы іх
аналагічнымі новаўвядзеннямі ці падробкамі, якія грунтаваліся на ўласнай
светапогляднай аснове. Але, як сведчыць гістарычная рэальнасць, народныя
традыцыі нельга наўмысна ні выжыць, ні падмяніць, ні забараніць, акрамя тых
выпадкаў, калі яны свядома губляюцца і адыходзяць у нябыт у этнічнай
памяці, як аджыўшае і непатрэбнае звяно ў культурным укладзе жыцця.
Яскравым сведчаннем таму ўпартая барацьба хрысціянства з язычніцтвам, што
вялася на працягу цэлага тысяча-годдзя, але, відавочна, вынікі яе
малазначныя, бо яна не змагла канчаткова зламаць рэлігійныя светапоглядныя
пастулаты нашых далёкіх продкаў-язычнікаў, якія так і захаваліся ў
свядомасці людзей да нашых часоў. У сённяшнім выглядзе і язычвіцтва, і
хрысціянства хутчэй утвараюць цэласную аснову культурнага здабытку нацыі.
Хрьісціянства, павёўшы ўпартую барацьбу за знішчэнне язычвіцтва,
выкарыстоўвала самыя розвыя метады для дасягнення сваёй мэты, ад забарон да
актыўнай ідэалагічнай хрысціянізацыі народных мас. Ужо з самага пачатку
ўвядзення вовай рэлігіі хрысціянскія прапаведвікі аб'явілі язычвіцтва
паганскай верай, людзей, якія ўпарта адстойвалі і абаранялі веру ў сваіх
дахрысціянскіх Багоў, называлі пагавцамі, нават Багоў язычнікаў
перайменавалі ў ідалаў. У 1551 годзе ў шырока вядомай пастанове Стоглавага
сабора язычніцкія звычаі і абрады былі асуджавы і ўвогуле забаронены.
Трэба зазначыць, што хрысціянскія прапаведнікі падобныя пастановы
выконвалі даволі сумленна.
Правядзенне хрысціянскіх пастоў, калі не дазваляліся любыя ўвесяленні,
гулянні, спяванні, прыпадае на дві правядзення мвогіх найбольш важвых
язычніцкіх рытуальных дзён. Так, перадвелікодны сямітыднёвы пост
сумяшчаецца з Гуканнем вясны, пятроўскі пост (з канца Траечнага тыдня да 12
ліпевя — дня апосталаў Пятра і Паўла) прыпадае на дві Купалля, а
двухтыднёвы Успенскі (спажынны) пост супадае са Спасаўскімі святкамі.
Але наш народ цярпліва перажываў і падобныя асуджэнні сваёй рэлігіі, і
забароны, прадаў - жаючы і захоўваючы традыцыі язычніцкіх часоў. Нават у
XIX стагоддзі, калі, здавалася, хрысціянства ўжо даволі трывала “абжылося”
на нашых землях як новая дзяржаўная рэлігія, тагачасны люд упарта
прытрымліваўся шматлікіх рэлігійных свят і абрадаў, якія паходзяць з
язычніцтва.
Як пацверджанне таму і сёння ў большасці традыцыйных абрадаў беларусаў
мы знаходзім адлюстраванне як хрысціянскай, так і язычніцкай рэлігійных
плыняў, зыходзячы з чаго нават ужыванне назваў многіх абрадаў і свят
захавалася паралельнае: Каляды — Ражство Хрыстова, Грамніцы — Срэценне
Божае, Зялёныя святкі — Тройца, Купалле — дзень ІванаХрысціцеля, Багач —
Ражство Маці Божай і г. Д. Тут варта зазначыць, што прыналежнасць гэтых
свят да розных рэлігій выразва характарызуе і працягласць іх па часе. Як
вядома, у нашых продкаў-язычнікаў месцамі правядзення рытуалаў і
набажэнстваў з маленнямі да Багоў і Добрых Духаў былі рошчы, гаі, узвышшы,
рэкі, свяцілішчы, дзе рытуальныя святкаванні праводзіліся на працягу
некалькіх дзён, а то і тыдняў. Прырода, адкрыты прастор, неабмежаваная
колькасць удзельнікаў садзейнічалі таму. Хрысціянскія ж святы і абрады —
гэта храмавыя цырымоніі, якія ў большасці сваёй разлічаны на аднадзённыя
ўрачыстасці і маленні. Таму ў сённяшняй цесна пераплеценай канве язычніцкай
і хрысціянскай духоўных плыняў заўсёды на час правядзення таго ці іншага
язычніцкага свята прыпадае некалькі хрысціянскіх: Каляды і Ражство
Хрыстова, Васілле, Вадохрышча; Гуканне вясны і Саракі, Вялікдзень,
Дабравешчанне, Юр'е, Мікола; Зялёныя святкі і Тройца, Духаў дзень і г. д.
Паколькі на працягу многіх стагоддзяў у нашым краі не было адзінага і
пастаяннага веравызнання, беларускі народ у большасці выпадкаў упарта
прытрымліваўся спрадвечнай дзедаўскай веры часоў язычніцтва, якая хоць і
забаранялася і крытыкавалася хрысціянствам і іншымі рэлігійнымі плынямі і
дзяржаўнымі структурамі, але была адзіным, пастаянным і агульнавядомым на
ўсёй тэрыторыі веравучэннем, якое трактавалася няпісанымі законамі продкаў,
што бытавалі і перадаваліся з пакалення ў пакаленне, як самае сакральнае, і
захавалася да нашых дзён у выглядзе традыцыйных рытуалаў, звычаяў,
вераванняў і г. д.
Падобная сітуацыя даволі пераканаўча сведчыць пра тое, што спрадвечная
традыцыйная аснова і ўсё, што на ёй створана, уяўляе сабой найболын
устойлівае і актыўнае звяно ва ўкладзе жыцця чалавека.
Абраднасць — гэта традыцыйная норма паводзін, якая вынікае з
гістарычнага вопыту жыцця многіх і многіх пакаленняў.
У народным календары самы актыўны абрадавы комплекс прыпадае на вясну
і восень — менавіта на тыя поры года, калі чалавек засяваў ніву і ўбіраў
яе. Такая акалічнасць невыпадковая. Пасля доўгага зімовага сну ажывала
прырода, абуджалася да новага вітка жыцця маці-зямля. Думы і надзеі
чалавека ў гэты час былі прасякнуты разважаннямі аб ранняй і цёплай вясне,
будучым ураджаі, спрыяльным пладавітасці зямлі, надвор'і. Але перш чым
прыступіць да актыўнай сялянскай працы, трэба было дачакацца, пакуль
сонейка прагрэе зямлю, ажывіць яе і адзене ў зялёны ўбор. Чалавек не жадаў
быць толькі пасіўным назіральнікам і чакаць прыходу вясенняга цяпла і
пачатку земляробчых работ. Ён
імкнуўся праз прызму вясенніх абрадаў, розных магічных рытуалаў звярнуцца з
просьбамі і маленнямі да Добрых Духаў і Багоў, каб наблізіць прыход вясны і
абудзіць жыватворную сілу зямлі. Гуканне вясны, Саракі, Благавешчанне,
Юр'е, Мікола і многія іншыя вясеннія святы і прысвяткі былі прасякнуты
гэтай надзённай марай людзей. А дачакаўшыся цяпла і засеяўшы ніву, трэба
было звярнуцца і да Духаў-продкаў, каб разлічваць і на іх благаславенне і
спрыянне ў паўсядзённых справах земляроба. I таму напярэдадні Духава дня,
альбо Тройцы, у суботу спраўлялі духаўскія ці, як іх яшчэ называюць,
траечныя, Дзяды.
У аналагічнай паслядоўнасці праходзіць і восеньская абраднасць, сэнс
якой зводзіўся да таго, каб аддзячыць Багоў за здабыты ўраджай і багацце ў
сялянскіх засеках і каморах. Макаўе, яблычны і арэхавы Спас, Прачыстая,
Багач, Пакроў вызначаюцца рытуаламі, маленнямі і ахвярапрынашэннямі Багам і
маці-зямлі за іх ласку і клопат пра дабрабыт чалавека і шчодрыя дары
сялянскай нівы. Вянцом восеньскай абраднасці зноў жа былі асяніны, ці
змітраўскія Дзяды, на якіх дзякавалі Духаў-продкаў за іх садзеянне і
спрыянне ў земляробчых і гаспадарчых справах чалавека і здабьггкі на
сялянскіх палях.
Зімовы і летні перыяды, як вядома, характарызаваліся актыўнай працай
людзей. Пачынаючы з Піліпаўкі і амаль да Вялікадня абраблялі лён, ткалі
палатно, шылі, вышывалі. Пачынаўся стойлавы перыял для жывёлы, якую
штодзённа трэба было даглядаць, а таксама трымаць у цяпле жыллё, навучыць
грамаце дзетак і г. д. Лета ж у сваю чаргу патрабавала актыўнай аддачы сіл
на полі, у лузе, у лесе: “Лета працуе на зіму, а зіма на лета” альбо “Што
ўлетку прыдбаеш, то зімой з'ясі”, — сведчыць народная мудрасць. Таму летняя
і зімовая абраднасць прадстаўлена значна вузей у народным календары, за
выключэннем калядных (раждзественскіх) і купальскіх дзён, якія былі
прымеркаваны да перыядаў зімовага і летняга сонцастаяння.
Варта зазначыць і такую асаблівасць каляндарвых абрадаў, што многія з
іх характэрны толькі для пэўных рэгіёнаў Беларусі і хутчэй захаваліся як
рэлікты племянной культуры нашых продкаў. Так, абрад Пахаванне стралы бытуе
толькі на тэрыторыі, якую насялялі радзімічы, Ваджэнне куста і Жаніцьба
Пасвета — Дрыгвічы і Яцвягі, Жаніцьба Цярэшкі і Камаедзіца — крывічы. У
кантэксце сённяшняй агульнанацыянальнай традыцыйнай культуры гэтыя абрады
ўяўляюць сабой парэгіянальныя абрадавыя локусы, якія значна дапаўняюць і
ўзбагачаюць нашу духоўную спадчыну.
Сямейная абраднасць ахоплівае найбольш важныя вехі ў жыцці чалавека —
нараджэнне, вяселле, провады ў войска, перасяленне ў новую хату, пахаванне
і памінанне нябожчыка — якраз усе тыя моманты, якія былі найбольш значнымі
і адказнымі, пэўнай мяжой на жыццёвым шляху. I хоць усе яны абгрунтаваны
практычнай неабходнасцю, іх змест у асноўным напоўнены клопатам аб
прадаўжэнні чалавечага роду, здаровым развіцці будучага патомства. Нездарма
ж у народзе кажуць: “Калі дзіця на свет прыходзіць, новы кусок хлеба
родзіць”, “Без дзяцей ціха, ды на старасці ліха” ці “Дзіцятка хоць і крыва,
ды бацьку з маткаю міла”.
У беларусаў з нараджэннем дзіцяці звязаны два абрады — адведкі
(адведзіны), калі сваякі і знаёмыя прыходзілі да бацькоў немаўляткі, каб
павіншаваць іх і раздзяліць іх радасць, падтрымаць маладых бацькоў слушным
словам, практычным павучаннем альбо матэрыяльнай дапамогай, і радзіны
(хрэсьбіны) — абрад хрышчэння дзіцяці ў царкве або касцёле. Жаданне здароўя
маці і дзіцяці, шчаслівага будучага лёсу нованароджанаму ўласціва многім
рытуальным дзеянням, звычаям і павер’ям, што суправаджаюць радзінную
абраднасць.
Менавіта ў сям'і і дзецях — шчасце чалавека і яго вечнасць.
Стварэнню новай сям'і з даўніх часоў надавалася важвае значэнне. Па
тых, хто будзе бацька і маці, яшчэ задоўга да вяселля судзілі аб лёсе
будучай сям'і і яе нашчадкаў. Невыпадкова, што сярод усіх сямейных абрадаў
вясельная абраднасць самая працяглая па часе. Пачынаецца яна звычайна
сватаннем, калі жаніх з двума-трыма сваякамі прыходзіў да бацькоў дзяўчыны
прасіць яе рукі. Атрымаўшы згоду на выданне дачкі, праз тыдзень-два
збіраліся на заручыны, дзе сустракаліся родзічы жаніха і нявесты, і ўжо
пасля такога знаёмства і згоды двух родаў на маючы адбыцца шлюб дамаўляліся
аб часе правядзення вяселля, якое звычайна гулялі некалькі дзён.
Заканчваліся ж беларускія вясельныя абрады пярэзвамі, калі на працягу
тыдня, а то і больш, госці маладога і маладой запрашалі адзін аднаго да
сябе ў госці.
Провады навабранцаў у войска таксама на працягу апошніх стагоддзяў
выліліся ў характэрны для гэтай падзеі абрад, які хутчэй быў выкліканы
заклапочанасцю родных і бацькоў аб вяртанні будучага салдата жывым і
здаровым да роднай хаты, у сваю сям'ю.
Беларускі абрад провадаў на армейскую службу складаецца з некалькіх
рытуалаў, такіх, як паездка навабранца з роднымі ў храм, дзе за яго здароўе
служылі абедню, развітанне з аднавяскоўцамі — абход будучым
салдатам родных і знаёмых у сваёй вёсцы, якія яму зычылі хутчэйшага
вяртання дадому, а старэйшыя людзі, бывалыя салдаты дзяліліся сакрэтамі
вайсковага жыцця, вечар-провады, што спраўлялі за дзень да
ад'езду на зборны пункт, на якім будучага воіна аплаквалі і благаслаўлялі
“чэсна служыць Айчыне”, надзялялі грашыма і рэчамі “на дарогу”, а таксама
провады непасрэдна ў дзень адпраўлення з сваёй хаты, калі родныя
рабілі шматлікія рытуалы і магічныя дзеянні, “каб хлопец жывым і
здаровым вярнуўся назад”.
Перасяленне ў новую хату атрымала назву — улазіны альбо ўваходзіны, для
якіх характэрны рытуалы, накіраваныя на шчаслівае і заможнае пражыванне
пэўнай сям'і на новым месцы.
Смерць была канчатковай мяжой зямнога існавання
чалавека. Жалоба і пашана, з якой праводзяць у апошні шлях
нябожчыка, — гэта своеасаблівая даніна павагі і ўдзячнасці за
пакінуты ім след на зямлі, сярод людзей.
Беларускія жалобныя абрады складаюцца з двух частак — пахавання
памёршага і памінальных дзён аб ім: траціны, шасціны, саракавіны і г. д. Па
вераваннях беларусаў, пахаванне — гэта провады чалавека “на той свет”, дзе
ён прадаўжае сваё бясконцае і вечнае існаванне ў выглядзе Духа-продка і
з'яўляецца апекуном свайго роду і сям'і.
Як бачым, традыцыйная абраднасць беларусаў складаецца з характэрных
рытуальных цыклаў, якія адлюстроўваюць спрадвечны ўклад жыцдя людзей,
культуру іх быту, светапоглядную аснову. I хоць каляндарныя і сямейныя
абрады вельмі старажытныя па сваім паходжавні, аднак да сённяшніх дзён яны
не страцілі мэтавай накіраванасці і прызначэння ў народным жыцці, здолелі
захаваць у сабе адну з цікавейшых старонак народнага побыту, нашай
вацыянальнай культурнай спадчыны.
Калядныя святы займаюць асобнае месца сярод іншых свят народнага
календара. З гэтымі святамі нашы продкі звязвалі свае надзеі на шчаслівае
жыцце у будучым годзе, на багаты ўраджай і дабрабыт сям’і, на перамогу лета
над зімой, цяпла – над холадам, святла – над цемрай.
Увесь земляробны каляндар трымаецца на такіх цыклах свят: Вялікдзень і
інш. веснавыя святы і прысвяткі, у тым ліку Гуканне вясны, Юр’е, Мікола;
летам – Купалле; восенню – Дзяды, Багач, Пакрова; зімой – Каляды.
ВЯЛІКДЗЕНЬ
У хрысціянскім календары Вялікдзень рухомае свята і штогод прыпадае на
перыяд з 4 красавіка па 8 мая. Яно адзначаецца ў католікаў у нядзелю пасля
поўні, якая наступае следам за 21 сакавіка, ці дакладней, перыядам
вясенняга раўнадзенства, а ў праваслаўных вернікаў пасля 21 сакавіка
адлічваецца ўперад 13 дзен і таксама вызначаецца нядзеля пасля поўнага
месяца.
У жыцці нашых продкаў-язычнікаў Вялікдзень адзначаўся ў гонар Бога
Сонца – Даждзьбога. Менавіта адтуль і прыйшла гэта назва ў сучасную
беларускую лексіку, бо, як вядома, хрысціянская назва свята — Пасха.
Вясеннія шматкантрастныя “паводзіны” прыроды выклікалі ў анімістычных
разважаннях старажытных людзей уяўленні аб барацьбе прыродных стыхій: ціхіх
і ветраных дзён, снегападу і дажджоў, цемры і святла, холаду і цяпла,
кантрастнасць якіх выразна падкрэслівала воблачнае або чыстае неба.
Актыўнае сонечнае цяпло ў красавіку днём суправаджалася журчаннем ручаёў і
спевам жаўрукоў, ноччу ж, наадварот, у свае правы ўступала цемра, пад
пакровам якой яшчэ заўважна праяўляў свае здольнасці мароз. Так паўтаралася
многія суткі. Але час ночы і цемры няўмольна звужаўся, працягласць дня
станавілася большай за ноч, што давала магчымасць чалавеку разважаць аб
пераканаўчай перамозе Сонца над цемрай і холадам, своеасаблівым
уваскрашэнні яго да новага вітка жыцця. На новае кола жыцця пад сонечнымі
промнямі адраджалася і зямелька. Усё гэта не магло не радаваць славяніна-
земляроба. Вітаючы перамогу Сонца (Даждзьбога) і пачатак аднаўлення зямной
прыроды, нашы продкі-язычнікі спраўлялі свята вялікага дня — Вялікдзень.
Як і славяне, у дахрысціянскія часы падобныя святкаванні адзначалі
егіпцяне, фінікійцы, грэкі, фрыгійцы і іншыя народы. У старажытных егіпцян
уваскрэсенне вярхоўнага Бога Асірыса нават сустракалі словамі “Асірыс
уваскрэс!”. Зразумела, што хрысціянства, як рэлігія больш позняга перыяду,
увасобіла лепшыя традыцыі язычніцтва і стваралася на іх. Да дзен
паслявясенняга раўнадзенства ў хрысціянстве прымеркаваны дні смерці і
уваскрэсення Ісуса Хрыста.
Згодна хрысціянскай міфалогіі, у пятніцу іудзеі асудзілі Сына Божага
на смерць праз распяцце яго на крыжы. У суботу прыхільнікі Ісуса Хрыста
выпрасілі ў іудзейскага цара дазвол на пахаванне і перанеслі яго цела ў
пячору, заваліўшы ўваход вялізным каменем. А ў нядзелю, калі Маці Божая з
сваімі сяброўкамі прыйшла, каб апрануць свайго сына-нябожчыка ў пас-
мяротнае адзенне і зрабіць адпаведнае ўбранне яго пасмяротнага ложа, Анёл у
белым адзенні абвясціў ёй і жанчынам, што Ісус Хрыстос уваскрэс. Менавіта
таму, як толькі пачынаецца нядзеля (апоўначы з суботы на нядзелю) у царквах
і касцёлах робіцца тройчы абыход вакол храма, пасля чаго свяшчэннікі
ўрачыста абвяшчаюць: “Хрыстос уваскрэс!” Са словамі “Хрыстос уваскрэс!” на
працягу нядзелі і наступных двух дзён, сустракаючыся са сваімі знаёмымі,
роднымі, сябрамі, вітаюцца ўсе хрысціяне, на што адказваюць “Ва ісціну
ўваскрэс!” і цалуюцца.
У народным жыцці гэта свята мае свае адметныя адценні і каларыт.
Напярэдадні да чацвярга, які вазываюць “чысты чацвер”, старанна прыбіралі ў
хаце, мылі падлогу, вокны, бялілі ці аб-клейвалі шпалерамі хату, мыліся ў
лазні. А ў суботу зранку завешвалі на вокны новыя фіранкі, на абразы —
набожнікі, замешвалі ў дзяжы цеста на пірагі і з абеда распальвалі ў печы.
Кожная гаспадынька рыхтавала святочныя стравы: смажыла мяса, каўбасу,
варыла цыбульнае шалyпінне і фарбавала ў яго адвары велікодныя яйкі.
“Свята Вялічка — з красным яічкам”, — гавораць у народзе. Яйка
з'яўляецца вельмі важным атрыбутам велікодных дзён. Яно сімвалізавала
сабой, з аднаго боку, сусветную прастору, нашу галактыку, а з другога —
кругаварот і бясконцасць жыцця, пачатак усякага адраджэння да жыцця. Як і ў
большасці іншых славянскіх народаў, нашы продкі афарбоўвалі велікодныя яйкі
ў зялёны, блакітны, чырвоны, жоўты колер, рабілі яйкі-пісанкі, расчэрчаныя
або расфарбаваныя рознымі сімвалічнымі ўзорамі і колерамі. Такому яйку
надавалася магічная сіла: з ім выганялі першы раз на пашу жывёлу, каб
засцерагчы яе ад злых чараў ведзьмакоў, закопвалі ў першую баразну ці на
ўскрайку нівы, каб тая добра радзіла, і г. д. Са спрадвечных часоў у нашым
народзе шырока вядома традыцыя адорваць адзін аднаго на Вялікдзень
святочнымі яйкамі. 3 прыняццем хрысціянства гэта традыцыя была
пераасэнсавана пад новую рэлігію. Паводле праваслаўных біблейскіх паданняў
Святая Марыя Магдаліна, даведаўшыся аб пакаранні смерцю Ісуса Хрыста,
прынесла ў падарунак рымскаму імператару Ціберыю чырвонае яйка, як знак
нявіннасці Сына Божага і сімвалічнае сведчанне таго, што з гэтага часу
ўвесь сусвет нясе на сабе адбітак яго нявінна пралітай крыві. Магчыма, што
гэта падзея і стала прычынай таго, што, адпаведна хрысціянскай традыцыі, у
наш час велікодныя яйкі фарбуюць пераважна ў чырвоны колер.
Вечарам з кожнай сям'і звычайна гаспадар ці старэйшыя людзі ішлі ў
храм “на ўсенашную”. 3 сабою бралі па кавалачку кожнай стравы: мяса, сала,
пірог, яйкі, соль і інш. Зразумела, што ні адна царква або касцёл не маглі
ўмясціць усіх жадаючых, таму людзі часцей збіраліся ў бліжэйшых хатах, у
сваякоў і знаёмых, каб апоўначы выйсці да храма і разам з усімі хрысціянамі
сустрэць радасны час уваскрэсення Ісуса Хрыста і прысутнічаць у час вынасу
з храма святых харугваў з лікам святых і ўрачыстага шэсця.
Набажэнствы ў гэту ноч заканчваюцца гадзін каля чатырох. На заканчэнне
“усенашнай” свяшчэннікі асвяцаюць “пасху” — прынесеныя з дому харчы. У
вялікіх населеных пунктах гэты хрысціянскі рытуал паўтараецца некалькі
разоў на працягу ўсяго нядзельнага дня.
У гэту ж ноч і тыя, хто заставаўся дома, імкнуліся не спаць. У хатах
да ранку гарэла святло, запальвалі свечкі перад абразамі, маліліся Богу,
расказвалі біблейскія паданні аб жыцці Ісуса Хрыста, святых Апосталаў і
іншых святых.
Пасля “усенашнай” зранку ўсе, хто правёў гэту ноч у царкве (касцёле),
спяшаліся ў свае сем'і. Дома кожная гаспадыня накрывала святочны стол, за
які, папярэдне памаліўшыся Богу, садзіліся, “каб разгавецца”. Толькі цяпер
упершыню пасля доўгага сямітыднёвага посту можна было ўволю паласавацца
рознымі стравамі. Есці пачыналі з асвечанага яйка, солі і пірага, а пасля
выпівалі па чарцы гарэлкі і смачна снедалі.
Вельмі радаснымі і жаданымі велікодныя дні былі для дзетак. Да іх у
госці прыходзілі хросныя бацька і маці, бабуля-пупарэзніца, дзядзькі,
цёткі, якія кожнаму з дзяцей прыносілі чырвонае яйка. У некаторых
мясцовасцях (Рагачоўскі, Слаўгарадскі і іншыя раёны) дзеці самі абыходзілі
двары сваіх хросных і блізкіх сваякоў, каб атрымаць велікодныя падарункі.
Гэты звычай вызначаецца лакальнымі асаблівасцямі традыцыйных зон у нашым
краі.
Абыходы дзеткамі ці дарослымі двароў у сваёй вёсцы на Вялікдзень маюць
вельмі старажытнае паходжанне. Такіх хадакоў у розных рэгіёнах называюць
валачобнікамі, галыкальнікамі, валоўнікамі, лалыншчыкамі, кукольнікамі і
інш. “Валачобнікі — людзі Божыя...”, — падкрэсліваецца ў песнях гэтага
часу. Лічылі, што абыходы імі двароў прыносілі пладавітасць жывёлы,
ураджайнасць на палях, засцярогу падвор'я ад розных прыродных стыхій.
Падыходзячы пад акно, валачобнікі, падобва калядоўшчыкам, спявалі песні,
ухваляючыя гаспадара, гаспадыню, іх сыноў і дачок.
Кожны радок такой песні суправаджаўся адным з прыпеваў “Хрыстос
уваскрос, Сын Божы!”, “Слава табе, Божа, на ўвесь свет!”, “Да й віно ж,
віно зеляно!”, “Вясна красна, зялёна!” і інш.
Па заканчэнні песні гаспадары надзялялі валачобнікаў яйкамі, гарэлкай,
пірагамі і іншай стравай са святочнага стала.
Варта зазначыць, што ў сусветнай традыцыйнай культуры валачобныя песні
да гэтага часу захаваліся і зафіксаваны толькі ў беларусаў, што характэрна
падкрэслівае нацыянальную адметнасць нашай культурнай спадчыны.
Завяршыўшы абыходы двароў у сваёй вёсцы, валачобнікі па папярэдняй
дамоўленасці збіраліся ў адной з хат ці ў апошняй хаце, да якой яны
прыходзілі з рытуальным спяваннем, і наладжвалі там застолле з цікавымі і
вясёлымі гульнямі, танцамі, песнямі, жартамі.
На Вялікдзень дзяўчаты гадалі аб будучым лёсе, пераскокваючы праз
сані: хто пераскочыць — да таго ўвосень прыедуць сваты, а хто не — будзе
чакаць да наступнага года.
3 гэтымі ж днямі ў народзе было звязана вельмі многа павер'яў і
прадказанняў.
У многіх мясцовасцях у першы велікодны дзень выходзілі з хат, каб
убачыць усход сонца. Гаварылі, што ў гэты час сонца быццам “іграе на
ўсходзе”, пераліваецца рознымі колерамі. Такую “гульню сонца” звязвалі з
“вяшчаннем на добрае лета” і шчаслівымі вяселлямі на працягу года.
Паўсюдна беларусы мыліся раніцай крынічнай вадой, у якую клалі
чырвонае яйка і залатыя ці сярэбраныя прадметы, каб быць увесь год чыстым і
здаровым (“чырвоным, як яйка”).
Старыя, зранку расчэсваючыся, прыгаворвалі: “Дай, Божа, колькі на
галаве валасоў, каб столькі было ўнукаў!”
У першы велікодны дзень не палілі ў печы, а тых, хто парушаў гэта
правіла, страшылі, што ўлетку яго падвор'е спаліць Пярун.
На Віцебшчыне ў некаторых вёсках існавала павер'е, што калі на
прывітанне “Хрыстос уваскрэс!” не адказаць, а задумаць жаданне, дык яно
абавязкова збудзецца.
Вельмі гуманным, пранікнутым любоўю да чалавека было ў гэтыя дні ў
народзе і такое павер'е: лічылі, што кожны год, як і ў першыя дні пасля
сваёй смерці, ад Вялікадня да ўшэсця Ісус Хрыстос ходзіць па зямлі сярод
людзей, найболыд у выглядзе жабрака. Таму ў гэты час да жабракоў, людзей-
калек, старцаў ставіліся найболып лаяльна і спачувальна, надзяляючы іх
ежай і іншай міласцінай. Абыякавасць да такіх людзей лічылася за вялікі
грэх.
У народным календары свята Вялікдзень вызначае правядзенне некаторых
іншых свят і прысвяткаў. На восьмым перадвелікодным тыдні святкавалі
Масленку, а ў суботу перад ёю масленічныя (стрэчаньскія) Дзяды, з
наступнага тыдня пасля Масленкі пачынаўся сямітыднёвы перадвелікодны пост,
у сераду за 24 дні да Вялікадня адзначаюцца Хрэстцы (выпякаюць з цеста
рытуальныя хрэшчыкі), напярэдадні ў нядзелю — Вербніца (Вербная нядзеля),
Радаўніца адзначаецца на дзевяты дзень пасля Вялікадня, Тройца — на
пяцідзесяты, дваццаць пяты дзень называецца Перапалаўная серада
(Прапалавенне), на шостым тыдні ў чацвер — Ушэсце, чацвер дзевятага тыдня —
Дзевятнік (Дзевятуха), пятніца дзесятага тыдня — Дзесятуха (Дзесятка —
хлебу пятка) і г. д.
КУПАЛЛЕ
Купалле — язычніцкае свята ў гонар летняга сонцастаяння, найвышэйшага
росквіту прыроды і ўшанавання вады. Адзначаецца яно ў ноч з 23 на 24
чэрвеня ў католікаў і з 6 на 7 ліпеня ў праваслаўных беларусаў.
У хрысціянстве адпаведна на 24 чэрвеня і 7 ліпеня прыпадае дзень
нараджэння Прарока Івана Прадцечы, якому суджана было ахрысціць у рацэ
Іардан Сына Божага Ісуса Хрыста. На працягу апошняга тысячагодцзя на
падставе падзей, звязаных з імем “хрысціцеля Божага Іаана”, у больш моцных
царкоўных прыходах замацаваліся новыя варыянты назваў да язычніцкага
Купалля, але ўжо з хрысціянскім адценнем — Іван Купала або Ян, Іванаў
дзень.
Ад Каляд і да Купалля сонца ўвесь час было ў стадыі ўзыходжання:
павялічваўся дзень, сагравалася зямля, адраджалася прырода. Нарэшце, у дні
летняга сонцастаяння ўсё гэта дасягала свайго найвышэйшага апагея. Да
гэтага ж часу выраслі і адцвілі на сялянскіх палях жыта, пшаніца, грэчка,
проса, лён, бульба і іншыя культуры, закончыўся прыплод жывёлы. Здабыткі
новага года станавіліся відавочнымі, за што, як гавораць у народзе, “і
хваліць Бога” або “дзякуй Богу”. У купальскіх абрадах і рытуалах чалавек, з
аднаго боку, выказваў падзяку Агню, Вадзе і Зямлі, што абагаўляліся ў нашых
язычніцкіх продкаў, і прыносіў ім розныя ахвяраванні, часцей у выглядзе
расліннасці ці прадуктаў харчавання, вырабленых з яе, а з другога — сваім
вяселлем і радасцю выказваў аднадушнае спалучэнне са станам прыроды, яе
найвышэйшым росквітам і зямной прыгажосцю.
Купальскае свята практычна пачыналася з другой паловы дня 6 ліпеня
дашлюбнай моладдзю. Дзяўчаты збіраліся кучкамі і ішлі да жытняга поля
збіраць кветкі і завіваць вяночкі. Прычым, як, напрыклад, на Дубровеншчыне,
кветкі збіралі з розных палёў, што адносіліся да суседніх вёсак. Па
бытуючых павер'ях, такім чынам можна было заманіць да сябе жаніхоў з гэтых
вёсак. Дубровенскія бабулькі — колішнія прыгажуні ўспамінаюць, што часам
замест кветак “сабіралі жыта з каждага поля, з каждай дзярэўні, стараліся,
каб хлопцы з чужых дзеравень да нас прыходзілі гуляць”.
Хлопцы рыхтавалі месца для купальскага вогнішча, якое рабілі
звычайва на скрыжаванні дарог, на мастах, беразе рэчкі або возера ці на
пагорках. Закопвалі ў зямлю “дзябёлы” шэст або слуп, на вяршыні якога
замацоўвалі ў гарызантальнай плоскасці з'езджанае і, ад чаго зразумела,
добра прамасленае кола ад калёс. Ад кола па слупу ўніз абмотвалі таксама
прамасленую вяроўку ці скручаны з саломы або льняной кудзелі кужаль. Знізу
пад слуп зношвалі ад кожнага двара і складалі ў кучу “май” — засохлыя
галінкі дрэў, якія вешалі ў хаце і вакол яе на Тройцу.
3 надыходам вечара, калі сонейка пачынала садзіцца за гарызонт, у
кожнай акрузе наваколле напаўнялася мелодыямі купальскіх песень. Гэта
дзяўчаты, “убраўшы” свае галоўкі вяночкамі, ішлі з поля да месца
купальскага агню.
У песні невыпадкова моладзь звяртаецца да месяца і Бога з просьбай
развесці купальскі агонь. У старажытныя часы агонь лічыўся Божым дарам
чалавеку, яго здабывалі трэннем адна аб адну дзвюх сухіх палак ці пазней з
дапамогай розных прыстасаванняў. Такі агонь вазывалі свяшчэнным, а яго
здабыванне суправаджалася рознымі магічнымі рытуаламі, якія праводзіў
язычніцкі святар. Падобная традыцыя здабычы агню захоўвалася ў купальскай
абраднасці аж да XIX стагоддзя.
Як толькі сонейка поўнасцю хавалася за гарызонт, запальвалі “май”. Ад
сухіх галінак агонь па кужалю або вяроўцы, намотанай на слуп, вельмі хутка
перабіраўся да кола, якое і формай і размяшчэннем у прасторы сімвалізавала
і як бы працягвала функцыі сонца на зямлі ў гэту ноч.
На Беларусі вядомы і іншыя варыянты распальвання купальскіх агнёў.
Вакол агню дзяўчаты вадзілі карагоды, спявалі купальскія песні. Хлопцы
абавязкова наладжвалі гульні з пераскокваннем праз агонь. Агонь павінен
быў, на думку нашых продкаў, паспрыяць ачышчэнню душы чалавека за
дапушчаныя грахі, папярэдзіць або зняць з чалавека ўсякія злыя чары і
хваробы, а таксама дапамагчы ў здзяйсненні задуманага. На падставе апошняга
веравання, хлопец і дзяўчына, якія кахаліся, баючыся, каб іх не разлучылі,
пераскоквалі праз агонь удвух, узяўшыся за рукі.
На заканчэнне гульняў каля агню моладзь пускала на ваду вяночкі, на
якія, як і ў траечных гаданнях, задумвалі на будучае свайго роду і лёсу.
Але ў адрозненне ад гаданняў на траечных вянках, як сведчаць песенныя
крыніцы, у купальскі вяночак унутры рабілі перапляценне са сцяблінак лёну
або жыта і ставілі туды свечачку, якую запальвалі ад купальскага вогнішча.
3 нецярпеннем чакалі ў гэту ноч раніцы, калі пачынала ўзыходзіць
сонца, каб паглядзець, як яно “грае”. Сонца нібыта ў купальскі ранак
пераліваецца рознымі колерамі, “гуляе і скача”. Узыход сонца сустракалі
песнямі.
З купальскай ноччу на Беларусі звязаны самыя неверагодныя ўяўленні аб
актывізацыі дзеянняў рознай “нечысці” — чарцей, Бабы Ягі, д'яблаў,
пярэваратняў і, што асабліва характэрна для беларускай міфалогіі, ведзьмаў.
У самых захапляючых купальскіх сюжэтах расказваецца аб пераўтварэнні ў
гэту ноч ведзьмы ў жабу, мыш, яшчарыцу, якая ў такім выглядзе прабіраецца ў
хлеў, каб адабраць у каровы малако, зрабіць заломы ў жыце.
Многа ў нашым краі бытуе паданняў пра ведзьму. Паводле Ю.
Крачкоўскага, у Брэсцкім, Слонімскім, Вілейскім, Дзісненскім, Навагрудскім
і Барысаўскім паветах было шырока вядома паданне наступнага зместу: “У
дзень Іаана Прадцечы сяляне наказваюць пастухам, каб на гэты раз яны не
пераганялі сваёй жывёлы “праз мяжу”, г. зн. праз тую мяжу, якая аддзяляе
палі адной вёскі ад другой: там, гавораць, збіраюцца ведзьмы,
пераварочваюцца ў жаб і, падпоўзшы пад кароў, адбіраюць малако. Аднойчы
дамовіліся некалькі хлапчукоў не паслухаць сваіх гаспадароў і пагнаць
жывёлу ў забароненае месца “за мяжу”. Адзін хлопчык, назіраючы за жывёлай,
заўважыў, што паміж каровамі поўзае вялізная жаба. Ён зразумеў, што гэта
ведзьма, узяў палку, завастрыў яе, быццам долата, і, наблізіўшыся да жабы,
сказаў: “Ах ты, ведзьма, ты прыйшла за малаком да маіх кароў, вось я цябе
пачастую!” Ён прыцэліўся і так лоўка стукнуў па жабе палкаю, што адсек ёй
пярэднюю лапу. Параненая жаба запішчала і папаўзла без нагі. Хлопчык
расказаў аб гэтай гісторыі сваім равеснікам. Яны пасмяяліся, пажартавалі —
на гэтым усё, відаць, і закончылася б. Але калі гэты хлопчык вярнуўся
вечарам з жывёлай дадому, то тут жа яму сказалі, што нядаўна хтосьці яго
хроснай маці адсек руку. Успомніўся хлопчыку той выпадак, і ён тут жа
паспяшаўся наведаць сваю хросную маці. Не паспеў ён уступіць у хату, як
старая, сабраўшы апошнія свае сілы, схапіла качаргу і здаровай рукою
шарахнула малому па галаве. “Ах ты, шалун, неслух, — сказала яна, — ты
прыйшоў яшчэ сюды здзеквацца нада мною? 3-за цябе я адыходжу на той свет”.
Усе, хто прысутнічаў, былі здзіўлены падобным відовішчам і прасілі хлопчыка
растлумачыць ім прычыну такога прыёму яго хроснаю маці. Хлопчык, зразумела,
расказаў, што здарылася ў полі з несапраўднай жабай. Хатнія даведаліся, што
была ў іх за старая. Хутка яна сканала, а паданне пра яе захавалася”.
Шумам і песнямі, якія спявалі дзяўчаты каля вогнішча, каля жыта, на
полі, палохалі ведзьму, праганялі яе з поля. 3 гэтай жа мэтай кідалі ў жыта
галавешкі ад купальскага вогнішча, абтырквалі поле асінавымі галінкамі,
апырсквалі святою вадой. Лічылі, што ў гэту ноч Прарок Ілля дапамагае
людзям у барацьбе з ведзьмамі і засцерагае ад іх злых чараў сялянскія палі.
Такія вераванні зафіксаваны ў сюжэтыцы многіх купальскіх песен.
Ва ўсходніх рэгіёнах Беларусі (Слаўгарадскі, Чэрыкаўскі, Магілёўскі
раёны) функцыі ведзьмы надаваліся змеям, якім упадаблялі ўсё жывое, што
маглі сустрэць у купальскую ноч на зямлі. “Мыш, жаба якая, нада яе паймаць
і ўкінуць ў цяпло жывую. Ета называецца змяя. Змяёныша сцераглі, што раньшэ
адбіралі хлеб... Былі раньшэ такія бабкі ці дзяды, каторыя зналі. Дык рядам
будзе жыта: наша будзе пустое, а тоя — не падняць. Вот хадзілі сцераглі ету
змяю”.
Шматлікія паданні беларускай зямлі звязаны таксама з кветкай папараць,
якая нібыта зацвітае на Купалле ў поўнач. Той, хто яе мог адшукаць і
сарваць, станавіўся самым багатым чалавекам і валодаў незвычайнымі
здольнасцямі, напрыклад разумеў мову траў, дрэў, вады, звяроў, хатняй
жывёлы і інш. Як зазначае няўрымслівы і паслядоўны даследчык купальскай
традыцыйнай абраднасці А. С. Ліс, легенда пра палараць-кветку ў беларусаў
“паэтычна ўвасобіла мары
старажытнага чалавека аб пазнанні зямных таямніц, жаданне стаць
празорлівым і шчаслівым”.
3 нецярпеннем чакалі купальскай ночы шукальнікі схаваных у зямлі
скарбаў. Верылі, што над кожным з іх апоўначы гарыць чароўны агеньчык.
Прыкметы і гаданні ў купальскую ноч і напярэдадні яе характарызаваліся
аграрна- і любоўна-магічнымі матывамі. Напрыклад, пераскоквалі праз агонь
на конях, каб зберагчы іх ад чараў злых Духаў і хвароб; вечарам і ноччу
збіралі лекавыя травы, што называюць у народзе “святаянскімі зёлкамі”, якія
выкарыстоўваюцца пры лячэнні розных хвароб і правядзенні ачышчальных
рытуалаў; у сям'і, дзе быў хворы, утырквалі на стыку бярвенняў хаты кветкі
купалкі: калі на наступны дзень кветкі бачылі звялымі, лічылі, што вельмі
хутка ён пойдзе на той свет; закідвалі на стрэхі хат, дзе жыла дашлюбная
моладзь, вянкі з купальскіх кветак, каб хлопец або дзяўчына на працягу года
“былі ў пары”; і інш.
У песеннай лірыцы Купалля, акрамя песень строга рытуалізаваных, што
спяваліся ля вогнішча, у час апускання на ваду вянкоў або пры сустрэчы
ўсходу сонца, вылучаюцца тэксты баладнага, велічальнага, жартоўнага,
гульнёвага зместу, якім адпавядаюць характэрная мелодыка, вобразнасць і
паэтыка.
КАЛЯДЫ
З даўніх часоў Сонцу як адзінай крыніцы цяпла і жыцця на Зямлі розныя
народы надавалі пэўнае значэнне: па сонцу звяралі час, да яго поўнага
кругавароту вакол Зямлі прымяркоувалі гадавыя календары, а ў нашых продкаў-
язычнікаў сонейка ўвогуле ўстаноўвалася, як адно з галоўных бостваў.
У язычніцкай рэлігіі вярхоўным Богам лічыўся Сварог – Бог неба, а яго
дзеці, што былі стаўленнікамі паміж людзьмі і Богам-бацькам, называліся
сварожычы: Сонца альбо Даждзьбог, а таксама Хорс — сонечны агонь і Пярун —
малавкавы агонь.
Беларусі па афіцыйным календары ў залежнасці ад веравызнання Каляды
святкуюцца ў розныя даты: у католікаў з 24 снежня па 6 студзеня і ў
праваслаўных вернікаў з 6 па 21 студзеня. Але ж язычніцкія Каляды
не мелі дачынення ні да католікаў, ні да праваслаўных. Падобнае
разыходжанве ў датах святкавання звязана з гісторыяй рэлігіі ў нашым краі.
Хрысціянства на працягу апошняга тысячагоддзя, вельмі актыўна выцясняючы
язычніцкія традыцыі са свядомасці беларусаў, дабілася забароны
іх на дзяржаўным узроўні. У такім выпадку Каляды як свята прадаўжалі
функцыяніраваць у простанародным асяродку, і паступова, з узмацненнем
пазіцый хрысціянства, дата іх святкавання прымяркоўвалася народам да
календароў гэтых хрысціянскіх канфесій, у якіх на дні зімовага сонцастаяння
прыпадае нараджэнне Ісуса Хрыста.
Язычніцкія калядныя святкаванні добра захаваліся да сёння і актыўва
бытуюць у многіх беларускіх вёсачках і гарадах. Нягледзячы ва тое, што
пазвей на гэтае свята ваклала свой адбітак хрысціявства, у народным жыцці
Каляды ве страцілі свайго звачэння і сэнсу.
. 24 снежня, а адпаведва сучасвым датам святкаванне ў праваслаўных
вернікаў — 6 студзевя, вашы продкі сустракалі Каляду, хутчэй за ўсё, Божую
Маці Сонца.
У гонар Каляды ў кожнай хаце рабілі святую вячэру, ва якой
абавязковымі стравамі былі куцця і бліны, а ўвогуле ва стол ставілі як мага
больш страў, за што ў вародзе гцю павівва была быць поснай, а калі і
запраўлялі што, дык толькі канапляным або сланечнікавым алеем. Вячэраць
пачывалі з узыходам ва вебе першай вячэрвяй зоркі і абавязкова папярэдне
запаліўшы ва куце свечку і памаліўшыся Богу.
7 студзевя святкавалі Каляды. Святочвыя застоллі праходзілі як у кругу
сям'і, так і з запрашэннем у госці іншых сваякоў. Пасля доўгага
перадкаляднага посту скаромная ежа на святочным стале і гарэлка ў
пэўнай ступені падкрэслівалі ўрачыстасць застолля і яго значнасць. 3
гэтага ж дня, вечарам, пачыналі хадзіць калядоўшчыкі з абрадамі слаўлення і
добрых зычэнняў гаспадарам і членам іх сямей. 3 незапамятных часоў
хаджэнням калядоўшчыкаў і абыходам імі гаспадарчых падвор'яў у народзе
надаецца магічны сэнс. Праз падобныя рытуалы, як лічылі нашы продкі,
можна заручыцца падтрымкай Багоў на ўвесь будучы год. Калядоўшчыкі як
бы выконвалі функцыянальную ролю пасрэднікаў паміж Богам і
чалавекам. Услаўляючы таго ці іншана гаспадара, яны зычылі
яму багацця, здароўя і дабрабыту.
Усякі гаспадар імкнуўся шчодра надзяліць спевакоў за такія песні-
зычэнні. Магчыма, што ў язычніцкія часы падарункі, якімі надзялялі
гаспадары калядоўшчыкаў, у першую чаргу адрасаваліся вярхоўным і родавым
боствам і Добрым Духам, і частку такіх ахвярапрынашэнняў тыя адносілі да
месц пакланення Сварогу, Даждзьбогу, Перуну, Вялесу, Роду і іншым
язычніцкім Багам.
Паўсямесна калядрўшчыкі вадзілі з сабою “казу”. Лічылася, што з
дапамогай гэтай жывёлы можна выгнаць са двара “нячысцікаў”, а таксама
разлічваць у наступным годзе на добры прыплод жывёлы ў гаспадарцы і плённы
здабытак ураджаю з сялянскай нівы, бо, як спяваецца ў песнях калядоўшчыкаў,
“дзе каза ходзіць — там жыта родзіць, дзе каза хвастом — там жыта кустом,
дзе каза нагой — там жыта капой, а дзе каза топ-топ — там жыта сем коп”.
Больш вузкалакальнае значэнне на Беларусі маюць звычаі ваджэння
калядоўшчыкамі мядзведзя, што характэрна для некаторых раёнаў Брэстчыны, і
бусліка, што зафіксавана этнографамі і фалькларыстамі на Гомельшчыне.
Другая куцця адзначалася на шчодры вечар — 31 снежня (13
студзеня), якраз пад Новы год. Гэта абрадавая вячэра вызначалася не толькі
багаццем страў, але і вялікай колькасцю скаром-най ежы — смажанага і
вэнджанага мяса, каўбас і іншых мясных прысмакаў, за што і называюць
Другую куццю шчодрай, мясной, ласай, тлустай, тоўстай, багатай і г. д. Сама
ж куцця таксама па-давалася на стол з маслам або мясам. Увесь наступны
тыдзень калядоўшчыкі спявалі песні-шчадроўкі.
5 (18) студзеня беларусы спраўлялі трэцюю куццю, якую называюць
“поснай” або “водапуснай”. У гэты ж вечар на куццю звалі мароза.
Звычайна гаспадар адчыняў дзверы і праз парог тройчы клікаў: “Мароз, мароз,
хадзі куццю есці”. Пасля запрашэння ўсёй сям'ёй садзіліся вячэраць. Мароза
імкнуліся задобрыць, каб ён не быў “сярдзіты”, а палагоднеў і
“сцішыў свой сярдзіты нораў”. Калі на наступны дзень надвор'е было
менш марознае ў параўнанні з папярэднім днём, лічылі, што марозу
спадабаліся пачастункі гаспадароў. Да трэцяй куцці заканчваліся і хаджэнні
калядоўшчыкаў.
У залежнасці ад мясцовых традыцый на гэту куццю ці зранку наступнага
дня гаспадыня пякла бліны, а гаспадар з першым спечаным блінам ішоў
адпісваць Каляды: над парогам хаты, над варотамі падворка, хлява, пуні і
іншых пабудоў “ставіў” мелам крыжыкі. Увогуле ж апошнім калядным днём у
нашым краі лічыцца 21 студзеня, калі амаль паўсямесна адзначаюцца Провады
Каляд.
Беларускі селянін прымяркоўваў да гэтага свята шматлікія магічныя
дзеянні і закліканні да Багоў і Добрых Духаў з надзеяй, што яны будуць
садзейнічаць яму ў паўсядзённых справах.
На працягу ўсіх Каляд беларускія дзяўчаты гадалі аб будучым замужжы і
сваёй долі.
Калядныя вечары вызначаліся яшчэ ігрышчамі і вячоркамі, на якія
збіралася ў асноўным мо-ладзь. Нярэдка пачынальнікамі калядных ігрышчаў і
вячорак былі самі калядоўшчыкі.
На калядвых ігрышчах і вячорках гучала вельмі мвога песень, прыпевак,
загадак, жартаў, напоўневых дасціпвым вародвым гумарам і вымыслам.
БАГАЧ
22 – 23 верасня – дні асенняга раўнадзенства. У народным календары ім
папярэднічае свята Багач, а ў хрысціянскім – Другая прачыстая, або Дзень
нараджэння Багародзіцы. Як адно, так і другое свята адзначаецца 14 (21)
верасня.
Хрысціянская назва свуята гаворыць сама за сябе – у гэты дзень
нарадзілася Маці Божая. Гістарыяграфічныя біблейскія крыніцы расказваюць,
што бацькамі яе былі праведны Іаакім з роду прарока і цара Давіда і Анна з
роду першасвяшчэнніка Аарона, якія пражывалі ў Галілейскім горадзе
Назарэце. Нараджэнне Прасвятой Дзевы Марыі было добрай воляй Бога, ад якой
павінен быў з’явіцца на свет Божы заступнік і выратавальнік чалавецтву, бо,
паводле багачасных апісанняў, людзі ў сваіх дзеяннях і паводзінах столькі
нагрышылі і дасягнулі такога маральнага ўпадку і ненавісці адзін да аднаго,
што толькі воляй Бога можна было пазбавіцца падобнай грэхападзення і
павярнуць свет да спрадвечнай гармоніі жыцця. Сваім нараджэннем Прачыстая
Дзева Марыя пачынае Новазаветны перыяд у гісторыі хрысціянства.
Багач – язычніцкае свята ўраджаю. Яго правядзенне, як гэта тычыцца і
іншых язычніцкіх рытуалаў, абумоўлена гаспадарчай дзейнасцю чалавека і яго
светапогляднымі стэрэаыпамі.
Да гэтага часу ўсякія работы на полі заканчваліся, а калі дзе і
пераворвалі землю. Дык толькі над позневясеннія цеплалюбівыя культуры –
авес, грэчку і інш. Дбайны ж гаспадар імкнуўся да Багача закончыць усе
палявыя работы і нават пачысціць і схаваць да вясны земляробчы інвентар,
які ў прыказках да гэтага свята называецца “рагачом”. Асноўная ж сялснская
праца працягвалася у гумне, асеці, млыне.
На працягу ўсяго ўборачнага перыяду чалавек неаднаразова праводзіў
шматлікія рытуалы падзякі і ахвараванні Духам поля, ураджаю і іншым
ніжэйшым боствам. Цяпер жа надыходзіць самы спрыяльны час аддзячыць і
прынесці ахвяры вярхоўнаму, найгалоўнейшаму Богу славян-земляробаў – Сонцу,
або Даждзьбогу.
На падобны акт як сімвалічны знак неба заклікалі чалавека і ўказвалі
дні восеньскага раўнадзенства. Непасрэдна пад час Багачоўскіх святак і
праводзіліся рытуалы пакаленняў і ахвярапрынашэнняў Даждзьбогу.
На жаль, у этнаграфічнай літаратуры звесткі пра гэта свята амаль што
адсутнічаюць.
Больш-менш поўнае і адзінае апісанне Багача зрабіў беларускі гісторык
і этнограф мінулага стагоддзя Адам Багдановіч на падставе назіранняў у
Ігумецкім павеце Мінскай губерні. Аўтар дае азначэнне яму як святу
“завяршэння ўборкі хлеба і гаспадарчага дастатку” і асэнсоўвае з багаццем
здабытку ўраджаю на падворку селяніна.
Апошнім часам некатоыі даследчыкі, напэўна зыходзячы з сучаснага
кліматычнага стану ў нашым краі і на падставе асобных прыказак і прымавак,
што спалучаюцца з Багачоўскім святам, як напрыклад,”Прыйшоў Багач – кідай
рагач. Бяры сявеньку дый сей памаленьку”, сцвярджаюць, што ад Багача
начынаецца або прадаўжаецца сяўба азімых культур.
Беларускі народны каляндар – адна з форм духоўнага жыцця нацыі,
сістэма свят, прысвяткаў, абрадаў, гульняў, ігрышчаў, пэўных дзен забарон,
што замацаваны ў быце і фольклоры беларусаў.У ім выдзяляюцца чатыры пары
года і адпаведна ім – чатыры вялікія святы, вакол якіх групуюцца іншыя. Як
ўжо вядома, такія як Вялікдзень, Купалле, Каляды і інш. Народныя
памінальныя абрады суправаджаюць усе чатыры цыклы каляндарнага года: зімою
– Калядная куцця, Масленічныя Дзяды; вясною – Радаўніца; летам – Семушныя
Дзяды і восенню – Асяніны. У гэтым выразна праяўляецца культ продкаў.
Літаратура:
1. Беларускі народны каляндар / Аўт.-уклад. А. Лозка. – Мн.: Полымя,
1993;
2. васілевіч У. Беларускі народны каляндар. – Мн.: Ураджай, 1993;
3. Коваль У.І., Новак В.С. Беларускія народныя святы і звычаі. – Гомель:
Бел. агенцтва нав. – тэхн. і дзелавой інфармацыі, 1993;
4. Сысоў У.М. З крыніц спрадвечных. – Мн.: Выш.шк., 1997;
5. Сям’я і сямейны быт беларусаў / В.К. Бандарчык, Г.М. Курыловіч, Л.В.
ракава і інш. – Мн.: Навука і тэхніка, 1990;
6. Этнаграфія Беларусі: Энцыклапедыя. – Мн.: БелСЭ, 1989. |
